Κάτω τα χέρια απ’ τον Κοροβέση, προς το παρόν, και μετά βλέπουμε!
Ένα αίνιγμα που ο Ηρακλής Πουαρό, ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ογκίστ Ντυπέν, ο Πατήρ Μπράουν, αλλά και οι δημιουργοί τους, ήτοι η Αγκάθα Κρίστι, ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον, δεν θα έλυναν εύκολα συμβαίνει να είναι το γιατί, διάβολε, να ταλανίζεται από άγριες κρίσεις η Αριστερά όταν ακριβώς όλα, μα όλα, οι συγκυρίες, η κατάσταση των άλλων, η διάθεση του κόσμου, συντείνουν στο να πηγαίνουν όλα μια χαρά γι’ αυτήν.
Γιατί, άραγε, κάθε φορά που αυτό που λέμε κόσμος της Αριστεράς έρχεται κοντά της, φουσκώνει τα πανιά της, πυκνώνει τις τάξεις της, δίνει το «παρών», δηλώνει διαθέσιμος, η συγκροτημένη Αριστερά φροντίζει, με συνήθως σπασμωδικό άχαρο άκομψο σπαστικό τρόπο να παγώσει αυτόν τον κόσμο, να τον κάνει να μουδιάσει, να τον απογοητεύσει, να τον φουρκίσει, να τον στενοχωρήσει;
Γιατί, άραγε, κάθε φορά που η Αριστερά δεν κινδυνεύει από σκοτεινές συνωμοσίες άλλων, δεν απειλείται από την βάναυση καταστολή, δεν διώκεται από την Δεξιά, διαθέτει κάτι παραπάνω από πολύγραφους και ντουντούκες για να διαδώσει τις όποιες θέσεις της, τότε συνθλίβεται από εσωτερικές έριδες, τότε δείχνει τον χειρότερό της εαυτό, τότε θυμάται να σκαλίσει τις πληγές της, τότε βαράει αλύπητα τα καλύτερα παιδιά της;
Τι στο καλό συμβαίνει με την Αριστερά; Τι στο καλό θέλει να είναι αλλά δεν είναι; Ή το νομίζουμε εμείς ότι είναι ενώ η ίδια δεν θέλει να είναι; Και πώς συμβαίνει ύστερα από σφοδρές κρίσεις κι ενώ φτάνει στα όρια της διάλυσης, βρίσκονται πάντα, θα έλεγες ως διά μαγείας, άνθρωποι πρόθυμοι να την πλαισιώσουν εκ νέου, να την ανασυγκροτήσουν, να την δυναμώσουν, να τη θεριέψουν, ακριβώς για να κάνει, για την Αριστερά μιλάμε, τα ίδια λάθη, να δείξει και πάλι έναν κακό εαυτό, να κυλήσει και πάλι στην γκρίνια της εσωστρέφειας και στην εσωστρέφεια της γκρίνιας;
Στο σκάκι λέμε ότι τα λάθη είναι αναπόφευκτα, αλλά διόλου αναπόφευκτη δεν είναι η επανάληψή τους. Απεναντίας, το λάθος το μελετάς, το αναλύεις, το υπερβαίνεις, το ξεπερνάς. Αλλιώς είσαι «μαζέτας», λένε οι σκακιστές. Και «μαζέτας» σημαίνει παίκτης μη-εξελίξιμος, παίκτης που όσο κι αν μοχθεί, όσο κι αν μελετά, όσο κι αν πασχίζει, αρνούμενος να δει και να αντιληφθεί και να κατανοήσει τα λάθη του άλλο δεν κάνει από να τα επαναλαμβάνει. Η Αριστερά, αν δεν θες να την πεις κάτι σαν Κακιά Μητριά, μπορείς μάλλον να την πεις «μαζέτα» στη σκακιέρα της πολιτικής ή/και της κοινωνικής δράσης. Δεν θέλει να βλέπει τα λάθη της στ’ αλήθεια και βαθιά, υιοθετεί ξανά και ξανά τα ξύλινα καλιαρντά της, και οδηγείται, θαρρείς αενάως, από κρίση σε ανασυγκρότηση και από επανίδρυση σε εκ νέου κρίση.
Πολλά τα γιατί, πολλές οι ενδεχόμενες απαντήσεις, πολλοί οι κήνσορες και θεράποντες. Κι εμείς εδώ είμαστε, για να τα λέμε. Θα επανέλθουμε, φυσικά!
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Παπαδιαμάντη, 27/08/09
6 σχόλια:
Ίκαρε,είναι σχεδόν κατάρα για την Αριστερά να την εγκαταλείπουν τα πιο όμορφα και ελεύθερα μυαλά που προτιμούν μια πιο μοναχική πορεία.Όσο η Αριστερά δεν κατανοεί γιατί συμβαίνει αυτό, εμείς είμαστε να αναγκασμένοι να αρκούμαστε σε επιχειρήματα του τύπου "η ευθυμία του Κοροβέση".
Καλημέρα.
@ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ: Χαίρε Ιωάννη! Εμένα μου φαίνεται ότι είναι ανάποδα: η Αριστερά εγκαταλείπει τα πιο όμορφα και ελεύθερα μυαλά, και ίσως πρέπει κάποτε να το πάρουμε απόφαση και να μην στενοχωριόμαστε. Αν μη τι άλλο, ήταν το λιγότερο ελεεινή η δήλωση του ιατρού περί "ευθυμίας". Και κατάπτυστη. Και βαριέμαι πια να ασχολούμαι με κρετίνους!
Τα λέμε,
Ίκαρος
και λίγα λέτε για όσους θλιβερούς δε γνωρίζουν όρια όταν πρόκειται να επιτεθούν στο "αιρετικό και παρεκκλίνον".
Για να δανειστώ Ίκαρε κι έναν παλιότερο στίχο σου, ο Κοροβέσης ανήκει στους δικούς μου "άδολους τιτάνες" και η στοχοποίηση του είναι ανησυχητική για "σύμπασα" την (κομματική) Αριστερά.
Υ.Γ: Οι όλες επιπλήξεις που εγκαλούν τον Κοροβέση στο όνομα μιας δήθεν εχεφροσύνης, θαρρώ πως μπορεί να θύμισαν και στον ίδιο ό,τι και σε μένα. Αντιγράφω από τους "Ανθρωποφύλακες" τις συμβουλές του Καραπαναγιώτη:
Λοιπόν, τελευταία συμβουλή: μακριά απ' το θέατρο.
Να αλλάξεις επάγγελμα, να γίνεις υπάλληλος, να νοικοκυρευτείς.
Να 'χεις μια τακτική ζωή. Παρέες και τέτοια κομμένα.
Είναι ο μόνος τρόπος να σωθείς.
Καλησπέρα. .
@nikos K: Πολύ σωστά! Αναρωτιέμαι ενίοτε τι δουλειά έχουμε εμείς με την όποια κομματική Αριστερά, εν έτει μάλιστα 2009, τέτοια που είναι κιόλας!
Βασανιστικό το ερώτημα.
Φαντάζομαι πως στο φαντασιακό των ενταγμένων αριστερών ισχύει μια ιδιότυπη εκδοχή της αυτοκαταστροφικής σχέσης που έχουν δυο ρομαντικοί εραστές. Μίσος,πάθος κι έρωτας.
Άραγε μπορει να βγει κάτι καλό από αυτήν την υπόθεση ή ανακατευόμενοι με τα πίτουρα θα φαγωθούμε εν τέλει από τις κότες(σ αυτό το ιντριγκαδόρικο κοτέτσι των γραφειοκρατών, των ηγετίσκων και των μηχανισμών)?
Μάλλον δύσκολη η απάντηση.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά, κάπου εκεί πάνω ο Χάκκας χαμογελάει πικρά..
ε?
Η κομματική αριστερά μας τελείωσε οριστικά. Αυτοί εκεί μέσα, ή θα σκοτώνονται για τις καρέκλες και την ορθοδοξία ή θα τους πλακώνει το πάπλωμα.
Είπες πιο πάνω: "Πολύ σωστά! Αναρωτιέμαι ενίοτε τι δουλειά έχουμε εμείς με την όποια κομματική Αριστερά, εν έτει μάλιστα 2009, τέτοια που είναι κιόλας! "
Τέλος λοιπόν, ας τους αφήσουμε να βουλιάξουν στα σκατά.
Εμείς λοιπόν οι ποιητές ουρανού και γης συνεχίζουμε κατά πως ξέρουμε.
Διαβάστε τις συνέντευξεις του Περικλή Κοροβέση
Στον ΝΙΚΟ ΦΙΛΗ (ΑΥΓΗ)
http://perikliskorovesis.wordpress.com/2009/08/27/23-8-2009-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B7/
Στον ΤΑΣΟ ΠΑΠΠΑ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
http://perikliskorovesis.wordpress.com/2009/08/27/23-8-2009-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%84%CF%85%CF%80%CE%B9%CE%B1/
Δημοσίευση σχολίου