tag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post221168979298918213..comments2023-10-22T13:57:19.227+03:00Comments on La vie est belle et facile/Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΗ, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ: ΓΙΜ & ΦΦΦGeorge-Icaros Babassakishttp://www.blogger.com/profile/11836924470625350541noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-34511659078823125502008-08-21T03:18:00.000+03:002008-08-21T03:18:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-44785499534200597992008-08-19T08:22:00.000+03:002008-08-19T08:22:00.000+03:00Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-79759593958814536202008-08-19T01:58:00.000+03:002008-08-19T01:58:00.000+03:00Άρτι αφιχθείσα επίσης και κατάπληκτη! Κατάπληκτη α...Άρτι αφιχθείσα επίσης και κατάπληκτη! Κατάπληκτη από τον τόνο και την ένταση της αντιπαράθεσης, ένθεν κακείθεν, κατάπληκτη επίσης, γιατί συχνά έκανα (και εξέφρασα) σκέψεις συγγενείς με τις ενστάσεις κάποιων τουλάχιστον από τους παρόντες σχολιαστές.<BR/>Ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω, έστω καθυστερημένα, ότι ο ΓΙΜ ή Φουφουφού ελέγχεται εδώ όχι μόνο για ένα φάουλ, αλλά και για διάφορες -άμεσες ή έμμεσες, ανοιχτές ή κεκαλυμμένες- προπετείς, σαρκαστικές, επιθετικές, άκρως προκλητικές δηλώσεις, που εναλλάσσονται με τις εγκωμιαστικές και γενναιόδωρα θαυμαστικές του. <BR/>Δεν μπορώ όμως να μην διαπιστώσω ότι οσάκις ο Γιμ ή Φουφουφού καταλαμβάνεται από αυθεντική οργή, από εκχειλίζον πάθος, δηλαδή από ισχυρά, αληθινά συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, παράγει εξαίρετα κείμενα που εκδιπλώνουν το πηγαίο ταλέντο του. Τέτοιο ευθύβολο, δομημένο και πνευματώδες κείμενο είναι αναμφίβολα το τιτλοφορούμενο "ΓΙΜ & ΦΦΦ".Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-5400078600029743112008-08-19T01:46:00.000+03:002008-08-19T01:46:00.000+03:00Διόρθωση: όπου "σφάλμα", διάβαζε "φάουλ" στο προη...Διόρθωση: όπου "σφάλμα", διάβαζε "φάουλ" <BR/>στο προηγούμενο σχόλιό μου<BR/><BR/>Ν.Α.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-48493203751818586672008-08-19T01:45:00.000+03:002008-08-19T01:45:00.000+03:00Για την ακρίβεια του πράγματος εγώ έγραψα:"για ένα...Για την ακρίβεια του πράγματος εγώ έγραψα:<BR/>"για ένα (τουλάχιστον) σφάλμα του"<BR/>και όχι για ένα "μόνο" σφάλμα του.<BR/><BR/>Όπως και να χει, νομίζω ότι το θέμα έχει εξαντληθεί από όλες τις πλευρές και μπορούμε όλοι να προχωρήσουμε σε άλλα, πιο δημιουργικά πράγματα.<BR/><BR/>Από την μεριά μου δεσμεύομαι ότι δεν θα γράψω τίποτα άλλο.<BR/><BR/>Ευχαριστώ και τον κ. Μπαμπασάκη για την φιλοξενία στο μπλογκ του, καίτοι διαφωνώ σε όλα όσα έγραψε σχετικά με το επίμαχο θέμα, καθώς και με τον (άκομψο) τρόπο που χειρίστηκε την αρχική παρέμβαση της κ. Μαρίας Λάγιου.<BR/><BR/>Νίκος Αποστολίδης, ΠαγκράτιAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-4163047370680941282008-08-18T20:55:00.000+03:002008-08-18T20:55:00.000+03:00Ευχαριστώ και τους δύο συνομιλητές, Δ.Μ. και Νίκο ...Ευχαριστώ και τους δύο συνομιλητές, Δ.Μ. και Νίκο Αποστολίδη, για την εκτίμηση με την οποία μου απευθύνουν τα σχόλιά τους και να διευκρινίσω ότι, αν εγώ είμαι εδώ για να υπερασπιστώ τον φίλο μου [είμαστε σε δίκη λοιπόν;], φροντίζω να το κάνω ήπια και με μετριοπάθεια. <BR/><BR/>Βλέπω όμως ότι, αντιθέτως, όσοι γράφουν εδώ για να υπερασπιστούν τον Λάγιο στρέφονται κατά του Μπαμπασάκη συνολικά με τέτοια εμπάθεια και φανατισμό που αμφιβάλλω αν οι αναγνώστες του μπλογκ θυμούνται ακόμα ότι ο Ίκαρος "ελεγχεται σε αυτή τη συζήτηση για ένα μόνο φάουλ του" (κατά τη διατύπωση του Ν.Α.). <BR/><BR/>Αυτό περίπου προσπάθησα να επισημάνω στην παρέμβασή μου και γι' αυτό τσουβάλιασα τους σχολιαστές σε τρεις κατηγορίες. Συγγνώμη για το τσουβάλιασμα, αλλά το ύφος και το περιεχόμενο όχι όλων αλλά των περισσότερων σχολίων δικαιολογεί νομίζω τη διατύπωσή μου.Χαράλαμπος Γιαννακόπουλοςhttps://www.blogger.com/profile/11105703400725279286noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-22974632799214040552008-08-18T19:09:00.000+03:002008-08-18T19:09:00.000+03:00Αγαπητέ κ. Γιαννακόπουλε,προσωπικά δεν σας γνωρίζω...Αγαπητέ κ. Γιαννακόπουλε,<BR/><BR/>προσωπικά δεν σας γνωρίζω, ούτε έτυχε να διαβάσω ποτέ κάτι δικό σας και λυπάμαι ειλικρινά γι' αυτό.<BR/>Σχετικά όμως με το σχόλιό σας εδώ, θα είχα να κάνω ένα-δυο σχόλια κι εγώ.<BR/>Οποιος διαλέγει να δημοσιεύει, δηλαδή να εκτίθεται δημόσια, πρέπει να είναι έτοιμος εκτός από τους επαίνους, ενίοτε και τα φράγκα, να εισπράτει και τις αρνητικές κριτικές (καλοπροαίρετες και κακοπροαίρετες). Κατανοώ ότι μια αρνητική κριτική δεν ευχαριστεί ποτέ αυτόν που την εισπράτει. Αλλά είναι μέσα στο παιχνίδι.<BR/>Ο χιλιοταλαιπωρημένος αναγνώστης (μιλάω γενικά, και όχι ειδικά για τον αναγνώστη του Μπαμπασάκη) για χρόνια ήταν υποχρεομένος να διαβάζει τόσα και τόσα και να μην μπορεί να πει τι γνώμη του, παρά μόνο στους κοντινούς του φίλους ενδεχομένως, για αυτά που διάβασε -καλά και κακά. Το ευλογημένο διαδίκτυο (με τα όποια κακά του) έδωσε επιτέλους στον αναγνώστη τη δυνατότητα να πει τη γνώμη του, όποια βαρύτητα κι αν έχει ή δεν έχει αυτή η γνώμη. Όλοι όσοι μέχρι τώρα μόνο αγόραζαν βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες, τώρα μπορούν και να πουν τη γνώμη τους. <BR/>Και καθώς την λένε όχι σε ένα δημόσιο μέσο (προσοχή εδώ), αλλά σε ένα διαδικτυακό καφενείο (με την καλή έννοια) δεν είναι υποχρεωμένοι αυτοί ούτε επώνυμοι να είναι ούτε να μας ανοίγουν τα χαρτιά τους. Την υποχρέωση αυτή την έχει ο από δική του ελεύθερη επιλογή επώνυμος συγγραφέας.<BR/>Και ο Μπαμπασάκης είναι τέτοιος, και εδώ ελέγχεται για ένα (τουλάχιστον) πασιφανές φάουλ στο οποίο έχει υποπέσει.<BR/>Εμείς οι υπόλοιποι μπορεί να έχουμε υποπέσει στον βίο μας σε περισσότερα φάουλ, αλλά δεν κρινόμαστε εδώ. Κρινόμαστε στους χώρους που επιλέξαμε να παίζουμε δημόσια. Ήτοι στη δουλειά μας ή στους χώρους που δημιουργούμε (αν δημιουργούμε) και ζούμε (όσο να'ναι, δεν ξέρει ζει μόνο ο Μπαμπασάκης και η παρέα του σε αυτή τη χώρα)<BR/><BR/>Από εκεί και πέρα θεωρώ μάταιο, και κατώτερο της ευφυίας όλων μας να προσπαθείτε να τσουβαλιάσετε σε μία κατηγορία όλους τους αναγνώστες-σχολιαστές αυτού του μπλογκ, ευκαιριακούς ή μη. (Σέβομαι απολύτως βέβαια, και σας τιμά, την προσπάθειά σας να υπερασπιστείτε τον φίλο σας, την ίδια ώρα που οι πολυάριθμοι, σύμφωνα με τις δικές του διαβεβαιώσεις, φίλοι του κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο -ως πιο εχέφρονες ή πιο έμπειροι, ίσως.<BR/><BR/>Τέλος, και για να είμαι δίκαιος, οφείλω να πω ότι το γεγονός πως ο Μπαμπασάκης έχει αφήσει ανοιχτά τα σχόλια στο μπλογκ του, σε αυτή την συζήτηση που εξελίσσεται σαφώς εις βάρος του, είναι προς τιμήν του, και εγώ προσωπικά το προσμετρώ στα θετικά του.<BR/><BR/><BR/>Με εκτίμηση (προς τον κ. Γιαννακόπουλο)<BR/><BR/>Νίκος Αποστολίδης<BR/>ΠαγκράτιAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-80357244084192671472008-08-18T16:52:00.000+03:002008-08-18T16:52:00.000+03:00Συμφωνώ απολύτως με τον άγνωστό σ΄εμένα Δ.Μ. και α...Συμφωνώ απολύτως με τον άγνωστό σ΄εμένα Δ.Μ. και αναρωτιέμαι γιατί τάχα ο Γ.Ι.Μ., στο ΑΝΤΙΟ ΠΑΙΔΕΣ επέλεξε να αναρτήσει το μετριότατο σκώμμα "Σκλάβοι Σουρωμένοι" και όχι λόγου χάρη τον εξαίσιο "Γαλάζιο Τάφο", που του είναι άλλωστε αφιερωμένος; Κι ας μην βγει, κατόπιν εορτής, και μας πει ότι το έκανε από μετριοφροσύνη, γιατί μόνον αυτή δεν διέπει τις απαντήσεις του πρωτίστως προς τη Μαρία Λάγιου και δευτερευόντως προς εμάς τους υπολοίπους. <BR/><BR/>Εκ πεποιθήσεως ΑΝΩΝΥΜΟΣAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-37378375367836482162008-08-18T14:18:00.000+03:002008-08-18T14:18:00.000+03:00τί δυστυχία, η ευτυχία!διατείθεται και σε εναίσιμο...τί δυστυχία, η ευτυχία!<BR/>διατείθεται και σε εναίσιμο <BR/>εναιώρημα δια πλύσεις στομάχου- <BR/>κάτι εδράζει λεν εκεί κάτω.<BR/><BR/> εργολαβία ευφροσύνης,<BR/> babasuckis & c.i.a.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-13680079240021883872008-08-18T13:25:00.000+03:002008-08-18T13:25:00.000+03:00Αγαπητέ κύριε Γιαννακόπουλε, γιατί να καταφερθεί κ...Αγαπητέ κύριε Γιαννακόπουλε, <BR/><BR/>γιατί να καταφερθεί κανείς εναντίον σας; Απ' όσο γνωρίζω, είστε ο μόνος που καταθέσατε, και μάλιστα λίαν ενωρίς, ένα εξαίρετο κείμενο για το κορυφαίο έργο του Ηλία Λάγιου, "Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία". Μιλώ για το κείμενο "Ο ποιητής, ο Ιησούς και η τραγωδία της κτίσης". Εν αντιθέσει με άλλους που, νομίζοντας ενδεχομένως ότι του περιποιούν τιμήν, αναρτούν στο Διαδίκτυο κάτι μέτρια, κατά τη γνώμη μου, στιχουργήματα του τύπου 'Άντε γαμήσου και χάσου, πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γέηλ" ή εσχάτως τους "Σκλάβους Σουρωμένους". Κάθε ποιητής έχει τις κακές του στιγμές, όμως οι αναγνώστες που γνωρίζουν την ποιητική διαδρομή του Λάγιου μπορούν να βεβαιώσουν ότι από ένα σημείο και μετά, μετά δηλαδή τις "Συνεστιάσεις" κ,τ,ό.,παρόμοια στιχουρχήματα απουσιάζουν παντελώς από το πλούσιο ποιητικό έργο του. Απαράμιλλα βιβλία, όπως η "Πράξη Υποταγής" και ο "Φεβρουάριος 2001" μαρτυρούν έναν Λάγιο βαθιά ανθρώπινο, ώριμο και αυθεντικό, που πορεύεται πλέον μόνος, ελέγχοντας όσο λίγοι τα μέσα της τέχνης του.<BR/><BR/>Αυτός ο Λάγιος είναι που μας συγκινεί και αυτόν υπερασπιζόμαστε, εγώ αλλά και οι λοιποί, θέλω να πιστεύω, συμμετέχοντες στην έριδα.Τουλάχιστον εγώ αυτό συνήγαγα από ορισμένα τουλάχιστον σχόλια.<BR/><BR/>Με εκτίμηση, Δ.Μ.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-55228018774496190562008-08-18T12:16:00.000+03:002008-08-18T12:16:00.000+03:00Πωπώ τζέρτζελο, αδελφοί! Δεν σας παρακολούθησα απ'...Πωπώ τζέρτζελο, αδελφοί! <BR/>Δεν σας παρακολούθησα απ' την αρχή (παίρνουμε πού και πού διακοπές από το ιντερνέτι), όμως, προσπαθώντας τώρα να τραβήξω κάνα νήμα, παρατηρώ ότι, με αφορμή μια ενυπόγραφη και απ' όσο φαίνεται δίκαιη διαμαρτυρία της Μαρίας Λάγιου για το παραπειστικό των δημόσιων διαβεβαιώσεων του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη όσον αφορά τη φιλία του με τον εκλιπόντα αδελφό της, τον ποιητή Ηλία Λάγιο, η κουβέντα καταποντίστηκε, ως συνήθως, στον συνηθισμένο αφορισμό της κάθε, επώνυμης και ανώνυμης, κριτικής: "Η διαμαρτυρία σας, κυρία Λάγιου, η κριτική σας, κύριοι ανώνυμοι ή επώνυμοι, είναι άκυρες, γιατί είναι κακόβουλες, είναι κακόβουλες γιατί κατά βάθος με φθονείτε, και με φθονείτε γιατί εγώ ξέρω να ζω, ενώ εσείς δεν". Κλασικό: η κριτική ήταν ανέκαθεν αφόρητη, γι' αυτό και πάντα κρίνεται μοχθηρή απ' όποιον την τρώει κατακέφαλα! Κακόβουλος, μικρόψυχος, ζηλόφθονος ο κριτής, δε χωράει αμφιβολία, κάθεται και μας τα χώνει, γιατί δεν μπορεί να τον... κτλ σε μια γκομενίτσα, τη συνοδεία κράσου, βότκας, βουίσκυ ή τεκίλας, το άπαν, η Εδέμ ! Ψοφάω!<BR/>Προσωπικά, δεν ξέρω πολλά για τον βίο και την πολιτεία του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, να δεχτώ λοιπόν αυτά που βεβαιώνει ο ίδιος ή οι ανώνυμοι "φίλοι" του, δηλαδή πάλι ο ίδιος: απολαμβάνει τη ζωή, παίδες, ξέρει να ζει, μαζί και η ελίτ των happy few του, είναι η ενσάρκωση του χαρμόσυνου βίου, μην το ψάχνουμε! Οι άλλοι, οι πικρόχολοι, ζουλεύουνε! Άλλη δουλειά λοιπόν και έγνοια δεν έχουν αυτοί οι ξοφλημένοι, οι ξενέρωτοι που μισούν την ευτυχία των αλλονών, απ' το να του χαλάσουν εκεινού τη ζαχαρένια του, δεν την πτοούν όμως τη ζαχαρένια του, τόση είναι η ευτυχία που τον εναγκαλίζεται! <BR/>Ευτυχή τα παιδικά του χρόνια (του κάναν όλα τα χατίρια σε χρόνο dt), ευτυχή τα νιάτα του (τον λάτρευε ο Καρούζος, λάτρευε τον Ντεμπόρ, τον Κολτρέιν, τον Μπρετόν, τη Μέρυλιν, τον Μαρξ, τον Μπουκόσφκι, τον Μπαχ, τον Ρεπάνη, τον Σαίξπηρ, τον Ναμπόκοφ, τον Ντύλαν, λατρεύει τον Ανεστόπουλο, τον Πουλάκο, και καμιά χιλιάδα άλλους, όντας δύσκολος, ραφινέ και επιλεκτικός). Ευτυχής στην οικογένεια (τον λατρεύει η μαμά του και τ' αδέλφια του). Ευτυχής στον επαγγελματικό του βίο (λατρεύει τη δουλειά του, λατρεύει να γράφει, λατρεύει το ραδιόφωνο, λατρεύει τη μετάφραση, απόδειξη ότι βρίσκεται επί 60 ή 70 μεταφράσεις σε απόσταση αναπνοής από το Κρατικό Βραβείο, τρία τέσσερα τηλεφωνάκια που αρνήθηκε αγέρωχα να κάνει του το στέρησαν, αλλά σιγά μην ενδώσει σε τέτοιους άθλιους συμβιβασμούς αυτός ο άτεγκτος, άστε που αν τυχόν το αποσπάσει, έτσι που το 'θεσε σε κάποια ανάρτηση μου φαίνεται, θα ομολογήσει ξεπούλημα στους ξεπουλημένους! Καλύτερα τιμημένος και αβράβευτος, παρά τέτοια ξεφτίλα!) <BR/>Ευτυχής φαλσταφικός γλεντζές και πότης, αρειμάνιος καπνιστής με φίλτρο ή χωρίς (λατρεύει το οινόπνευμα που του το ανταποδίδει πλουσιοπάροχα, όχι γιατί τον κατατρύχει αίσθημα ματαίωσης, μην νομίζετε, αλλά γιατί το πιοτί είναι μαζί με το σεξ, η πιο μάγκικη, τσίφτικη, λεβέντικη απόλαυση της ζήσης, άστε που δεν υπάρχει άλλο έναυσμα για την ποίηση, αν δεν γίνεις ντέφι, αν δεν κάνεις τη γύρα σου, αν δεν σε σύρουν μεσοπεθαμένο από τα "ποτοσχολαστήρια", δεν αποδίδεις λογοτεχνικώς, είναι γνωστό), ευτυχής φίλος (περιστοιχίζεται από πιστά, σταθερά, αμετακούνητα συντρόφια ). Ευτυχής εραστής (λατρεύει ως Δάντης, λέει, τις λατρεμένες Βεατρίκες του, όλες "καυτά και μονογαμικά!", και αυτές τον καταλατρεύουν άλλο τόσο, μην αμφιβάλλουμε). Άστε που λατρεύει να λατρεύει! Ευτυχής θνητός, πώς το λένε! Άντε τώρα να κλονίσεις μια τέτοια ευδαιμονία! Γίνεται; Δε γίνεται! <BR/>Είναι επίσης γνωστό ότι η αψεγάδιαστη ευτυχία οδηγεί στον βαρβάτο προβληματισμό, στον στοχασμό: " Γιατί άραγε να είμαι εγώ τόσο ευτυχής; γιατί οι άλλοι δεν τα καταφέρνουν; πώς να μοιραστώ με τον στερημένο συνάνθρωπο τα κλειδιά του επίγειου παραδείσου; " κτλ, κάτι που ξυπνάει φιλάνθρωπα συναισθήματα και που εμπνέει, αυτό πού το βάζετε; μεγάλη ποίηση (γνωστό επίσης, όλα τα μεγάλα έργα γράφτηκαν σε τσακίρ κέφι). <BR/>Καμιά αντίρρηση. Μπορεί ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης να θεωρεί άθλιο τον βίο ημών των υπολοίπων, των αγάμητων, των απότιστων και ατάιστων, συνώνυμο της απόλυτης αθλιότητας, μπορεί εμείς οι αγάμητοι, οι απότιστοι και ατάιστοι να μη θέλουμε ν' ανταλλάξουμε τα χάλια μας με τη δική του "ευτυχία" ούτε με σφαίρες, αλλά, πώς να το κάνουμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.<BR/>Ας τα δεχτούμε λοιπόν όλα αυτά και ας δεχτούμε ότι οι προθέσεις μας είναι ποταπές όσο δεν πάει, τα κίνητρά μας φαύλα και οικτρά.<BR/>Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Κι έτσι που παρεκτραπήκαμε και που εκτράπηκε, εσκεμμένα, η κουβέντα, το χάσαμε το θέμα. Βλέπουμε το δέντρο που κρύβει, επίτηδες, το δάσος. <BR/>Το θέμα που, απ' ό,τι έπιασα, τέθηκε εδώ είναι εάν αυτές οι -υποκειμενικές- ποταπές προθέσεις, αυτά τα -υποκειμενικά- φαύλα κίνητρα, στηρίζονται σε αντικειμενικές) αλήθειες. Αντίθετα από εμάς, τους μη γράφοντας, τους άμουσους κομπλεξικούς, που δεν πιάνουμε την πένα παρά για να ξεράσουμε χολή στα μπλόγκια, ο γράφων δημόσια, όταν δεν κάνει fiction, όταν περιγράφει facta, όταν επικαλείται αυτοβιογραφικά βιώματα, ντοκουμέντα, μαρτυρίες, οφείλει στους αναγνώστες του μια κάποια εντιμότητα, μια μη παραπλανητική, μη αποπροσανατολιστική καταγραφή της πραγματικότητας. Μας οφείλει, πώς να γίνει; την αλήθεια. <BR/>Ανακεφαλαιώνω για να κλείσω, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. <BR/>Ήταν λοιπόν αλήθεια αυτά που μας διηγήθηκε για την ατράνταχτη και αμοιβαία φιλία του με τον Λάγιο ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης; ναι; όχι; Του στεκόταν, πώς το είπε; "εύελπις και κιχώτης"; Πότε; Ως πότε; Και μετά; Αν όχι, αν παραχάραξε την ιστορία, ποια τα δικά του κίνητρα; Ήταν άραγε άδολα τα δικά του κίνητρα; Μήπως δεν ήταν; Ποιες οι συνειδητές ή οι ασύνειδες προθέσεις του; Πόσες άλλες φορές μπορεί να έχει επιστρατεύσει ανάλογη τακτική με ανάλογα κίνητρα; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχουμε στα λεγόμενά του; Γιατί αυτός είναι που γράφει και επηρεάζει. Είναι συνεπώς οι δικές του προθέσεις, κι όχι οι δικές μας, που μετράνε.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-50168995336091990112008-08-18T11:48:00.000+03:002008-08-18T11:48:00.000+03:00[Απορίες διαβάζοντας τα σχόλια]Μπορώ να κατανοήσω ...[Απορίες διαβάζοντας τα σχόλια]<BR/>Μπορώ να κατανοήσω τη διάθεση της κυρίας Λάγιου να υπερασπιστεί τη μνήμη του αδελφού της, εφόσον θεωρεί ότι θίγεται από τις αναφορές του Ίκαρου – αν και δεν την κατανοώ πλήρως, επειδή, συν τοις άλλοις, παρόμοιες αναφορές περιλαμβάνονται και στην «Έρημη γη» του Ηλία Λάγιου (ακόμη και στο οπισθόφυλλο), η οποία βέβαια κυκλοφόρησε πολλά χρόνια πριν απ’ τον θάνατο του ποιητή και φυσικά εν γνώσει του. Με τίποτα όμως δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίδραση όλων αυτών που γράφουν, παρακολουθούν, μελετάνε και ξαναγράφουν εναντίον του Ίκαρου – κι είναι δύσκολο να απαντήσεις σε κάποιον αν δεν κατανοείς τα κίνητρά του ή τους σκοπούς του. <BR/>Πρόκειται άραγε για ανθρώπους που παρακολουθούσαν από καιρό το blog του Μπαμπασάκη και μόλις τώρα (χάρη στην κυρία Λάγιου) ανακάλυψαν τι ποταπός και ουτιδανός είναι, οπότε ένιωσαν εξαπατημένοι και προσβεβλημένοι και, γι’ αυτό, αντιδρούν τόσο υπερβολικά; <BR/>Πρόκειται για άτομα που έχουν βρει στο πρόσωπο του Ίκαρου τον άνθρωπο που αγαπάνε να μισούνε, καθώς λέγεται, και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν (παρόλο που τους χαλάει); <BR/>Ή μήπως πρόκειται για θαυμαστές και υπερασπιστές του έργου και της προσωπικότητας του Ηλία Λάγιου που ψάχνουν στο Google και εντοπίζουν και την παραμικρότερη αναφορά στο όνομα του αγαπημένου τους ποιητή και τρέχουν αμέσως να ξιφουλκήσουν εναντίον των βέβηλων; Γιατί τότε, αναρωτιέμαι, κανείς απ’ αυτούς δεν πέρασε κι από το δικό μου blog τότε που έγραψα για τον Λάγιο να με συγχαρεί για τα καλά μου λόγια ή, έστω, να με βάλει κι εμένα στη θέση μου για τις αστοχίες μου;Χαράλαμπος Γιαννακόπουλοςhttps://www.blogger.com/profile/11105703400725279286noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-4035401113341553872008-08-17T16:19:00.000+03:002008-08-17T16:19:00.000+03:00σωστός ο άνωθενσωστός ο άνωθενAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-30091877041535668502008-08-17T16:09:00.000+03:002008-08-17T16:09:00.000+03:00"[...] μπορείς να μπεις σ' όποιο ταβερνάκι θέλεις ..."[...] μπορείς να μπεις σ' όποιο ταβερνάκι θέλεις και να παραγγείλεις ένα καλό τσίπουρο, να ζεσταθεί το κόκκαλό σου, μόνο που δεν πρέπει να το παρακάνεις, γιατί άμα το παρακάνεις, σου γίνεται κακό συνήθειο, και από το κακό συνήθειο έρχεται ο εκπεσμός, τόσο ο σωματικός όσο και ο ηθικός του πάσα ενός, και άμα σε πάρει η μοιραία κατηφόρα από έκλειψη καλής διαγωγής απ' όλες τις απόψεις, δεν υπάρχει κανείς του κανενός να σε σώσει για να μην καταλήξεις ένα ρυπαρό ανθρώπινο σκουπίδι, και κανείς δεν θα σου τείνει χείρα βοηθείας, για να σε βγάλει από το βόρβορο όπου κυλιέσαι, ακόμα και αν ήσουνα αητός στα νιάτα σου και έτρεχες και πετούσες στις κορφές των πιο ψηλών βουνών, μα σαν γεράσεις πέφτεις στα χαμηλά σαν λαβωμένο βομπαρδιστικό που έπαθε βλάβη ο ηθικός του κουνητήρας [...]."Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-60035664702388290652008-08-17T15:22:00.000+03:002008-08-17T15:22:00.000+03:00Όποιος απολαμβάνει τη ζωή του δεν έχει κανένα λόγο...Όποιος απολαμβάνει τη ζωή του δεν έχει κανένα λόγο να αποδείξει τίποτα και σε κανένα (ούτε έχει λόγο να αναλώνεται σε άγονες αντιπαραθέσεις). Ζει τη ζωή του και αυτό του είναι αρκετό.<BR/>Αυτά που έγραψα δεν αφορούν κανέναν προσωπικά. Διατύπωσα απλώς κάποιες σκέψεις. Αν βρουν έδαφος ας φυτρώσουν, αν όχι ας τις πάρει ο αέραςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-23215124242645999242008-08-17T14:37:00.000+03:002008-08-17T14:37:00.000+03:00Μοναδικός λόγος για να βρίσω στο διαδίκτυο είναι η...Μοναδικός λόγος για να βρίσω στο διαδίκτυο είναι η λογοκρισία.Λογοκρισία εδώ μέσα δεν έχω καταλάβει ακόμα.Ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο Θεωρώ ακατανόητες τις προσωπικές επιθέσεις.<BR/><BR/>Καλησπέρα, Ίκαρε.ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣhttps://www.blogger.com/profile/03309401550234605283noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-45858279706694916582008-08-17T13:37:00.000+03:002008-08-17T13:37:00.000+03:00Α ν ω ν υ μ ε / -η, οι άλλλοι "ποτέ δεν θα μπορούσ...Α ν ω ν υ μ ε / -η, <BR/>οι άλλλοι "ποτέ δεν θα μπορούσαν πρόσωπο με πρόσωπο, κοιτώντας τον άλλο στα μάτια να πουν όσα β ρ ω μ ε ρ ά εκστομίζουν με χίλιους δυο υ π ό γ ε ι ο υ ς τρόπους". Να το δεχτώ! Το δικό σχόλιο όμως γιατί είναι ανυπόγραφο;;;<BR/><BR/>Οι άλλοι στους οποίους τόσα καταλογίζεις και τους οποίους φαίνεται να γνωρίζεις (αφού περιγράφεις τόσο παραστατικά την άθλια και άχαρη ζωή τους) είναι δειλά ανθρωπάρια. Να το δεχτώ! Η δική σου τόλμη όμως πώς καταδεικνύεται;;;Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-27595932623457754542008-08-17T12:23:00.000+03:002008-08-17T12:23:00.000+03:00Οι άνθρωποι μετατρέπουν πολύ εύκολα την αδυναμία τ...Οι άνθρωποι μετατρέπουν πολύ εύκολα την αδυναμία τους να χαρούν τη ζωή σε κριτική για τα «λάθη» των άλλων. Και όσο μεγαλύτερη η αδυναμία τόσο πιο πολλά τα λάθη.. των άλλων! Η «κριτική» αυτή (που η άσκηση της κρίνεται επιβεβλημένη, επενδεδυμένη με τα πλέον ευγενή κίνητρα όπως η αποκατάσταση της αλήθειας, η διόρθωση κάποιων κακώς κειμένων, η «τιμωρία όσων έσφαλαν»), αποτελεί στην πραγματικότητα ένα αναγκαίο αντιστάθμισμα της συναισθηματικής τους φτώχειας και της συνακόλουθα χαμηλής τους αυτοεκτίμησης. Θέλουν να κερδίσουν σε αυτοεκτίμηση, όχι όμως προσπαθώντας να γίνουν καλύτεροι αλλά αναλωνόμενοι στο να δυσφημίσουν τους άλλους, στο να κατασκευάσουν την αρνητική εικόνα των άλλων. Οι άλλοι είναι χειρότεροι από εμάς άρα.. εμείς είμαστε καλύτεροι! Με αυτόν τον τρόπο τα σιχαμερά, σερνόμενα ερπετά του σκότους μετατρέπονται (στο μυαλό τους) σε υπέροχα, σε αξιαγάπητα πλάσματα. Επί της ουσίας βέβαια τίποτα δεν αλλάζει, εφόσον οι ίδιοι δεν αλλάζουν ούτε κατ’ελάχιστο. Το δυσάρεστο συναίσθημα της απροσδιόριστης δυσφορίας παραμένει και μάλιστα εντονότερο. Όχι σπάνια η «καλοπροαίρετη» κριτική τους περιλαμβάνει ακόμα και ανθρώπους που (υποσυνείδητα) θαυμάζουν, ανθρώπους που έχουν κατακτήσει αυτό που οι ίδιοι τόσο πολύ ποθούν (και τόσο πολύ στερούνται): τη χαρά της ζωής. Υποσυνείδητα τους θαυμάζουν, όμως συνειδητά τους φθονούν. Τους φθονούν γιατί εκείνοι, εν αντιθέσει με αυτούς, κατάφεραν μέσα από τη δουλειά τους, με εντιμότητα και χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να δημιουργήσουν προβλήματα σε άλλους ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους και να απολαμβάνουν τη ζωή. Οι ίδιοι μπορεί να κοπίασαν για να αποκτήσουν χρήματα, καλές δουλειές, όνομα, εξουσία, οικογένεια, μπορεί και να τα απέκτησαν, όμως στο τέλος τι απόμεινε; Στιμμένα, άψυχα, γεμάτα μίσος, δειλά ανθρωπάκια. Η κριτική τους είναι η κριτική όσων στερούνται στέρεες πεποιθήσεις, η κριτική των δειλών, η κριτική της κουκούλας. Ποτέ δε θα μπορούσαν πρόσωπο με πρόσωπο, κοιτώντας τον άλλο στα μάτια να πουν όσα βρωμερά εκστομίζουν με χίλιους δύο υπόγειους τρόπους. Η κριτική τους έχει λογική βάση, υπό την έννοια ότι ανταποκρίνεται σε κάτι υπαρκτό, όμως είναι πάντα άστοχη. Αστοχεί γιατί αποφεύγει συστηματικά το ουσιώδες. Εστιάζει διαρκώς στο δευτερεύον και το ασήμαντο αναζητώντας απεγνωσμένα το «λάθος» που θα τη δικαιώσει. Αναγάγει το Τίποτα σε Πρώτο Θέμα, είναι η κριτική του «λέμε για να πούμε», η κριτική που «διυλίζει των κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο». Δεν εκπορεύεται από κάτι καλό ούτε και βέβαια στοχεύει σε κάτι καλό. Είναι η κριτική του Τίποτα, για το Τίποτα από το Τίποτα. Ο λόγος της γίνεται εύκολα αντιληπτός από τη μικροψυχία, τον φανατισμο και το μίσος που αποπνέει.<BR/> <BR/>Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση των λειτουργιών της ζωής στη πληρότητά της, των αναπόφευκτων συγκρούσεων, διαψεύσεων, ανασχέσεων, λαθών κλπ με τα οποία αυτή είναι συνυφασμένη. Είναι προσκολλημένοι σ’ένα μηχανιστικό πρότυπο ζωής σύμφωνα με το οπόιο ο άνθρωπος θα πρέπει να κατέχει όλες τις αρετές και να είναι «αλάνθαστος», να λειτουργεί δηλαδή σαν ένα καλοκουρδισμένο, άψυχο ρομποτάκι. Είναι ανίκανοι για οτιδήποτε καλό κι όμως (στην πραγματικότητα, και γι’αυτό) δεν ανέχονται ούτε συγχωρούν λάθη (των άλλων!) . Έτσι καταλήγουν πάντα φανατικοί υποστηρικτές της αρετής.. (που οι άλλοι στερούνται). Είναι φοβισμένοι και πονηροί. Δεν μπορούν να ανταποκριθούν αυθόρμητα σε μία υγιή ανθρώπινη δομή γιατί αυτή είναι αντιφατική, μυστήρια, γιατί δεν ανταποκρίνεται στο μηχανιστικό τους πρότυπο, γιατί δεν ανταποκρίνεται στην ακαμψία της δικής τους -γεμάτης μίσος-μουμιοποιημένης ύπαρξης. Στο μυαλό τους η χάρα είναι το απόλυτο ιδανικό που δεν μπορούν να φτάσουν (και όχι μία διαδικασία ξεδιπλώματος, ζωντανέματος όσων σε εμβρυακή μορφή βρίσκονται μεσ’τον άνθρωπο). Αυτό τους πικραίνει και τους γεμίζει με μίσος. Μισούν τη ζωή και μισούν όσους χαίρονται και αγαπόυν τη ζωή. Το μίσος τους είναι καζάνι που βράζει. Από δέκα πράγματα που μπορεί ν’ακούσουν θα κρατήσουν το πιο ασήμαντο αν αυτό τους δώσει τη δυνατότητα να εκτονώσουν το μίσος τους (μέσα από «κοινωνικώς αποδεκτα» κανάλια). Έιναι ανίκανοι να δημιουργήσουν ζωή και γι’αυτό (όπου τους επιτρέπεται) προσπαθούν να την καταστρέψουν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αισθανθούν ότι υπάρχουν. Αντί για τη σοβαρή δουλειά μέσα στον εαυτό τους που θα μπορούσε να αποτινάξει τη βρωμιά από πάνω τους και να τους ανυψώσει πραγματικά προτιμούν να σπαταλήσουν τη ζωή τους φθονώντας και ζώντας παρασιτικάAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-63886415599509817622008-08-17T09:50:00.000+03:002008-08-17T09:50:00.000+03:00Οι Γ.Ι.Μ. και οι Φ.Φ.Φ. είναι συμπτώματα, αλλά ίσω...Οι Γ.Ι.Μ. και οι Φ.Φ.Φ. είναι συμπτώματα, αλλά ίσως και αναγκαία κακά στο σύγχρονο κόσμο (μας). Μέρα καλήlakishttps://www.blogger.com/profile/00201796725127749950noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-2710578567118539952008-08-16T20:40:00.000+03:002008-08-16T20:40:00.000+03:00Κλαπ, κλαπ. Τι λόγος συγκινητικός, τι επιχειρήματα...Κλαπ, κλαπ. Τι λόγος συγκινητικός, τι επιχειρήματα. Τι πνεύμα, τι ευγενής εστέτ απόσταση. Τι περιφρόνηση των μικροαστικών αρετών, όπως η μετριοφροσύνη-αυτά είναι για τους υποκριτές. <BR/><BR/>Κυρίες και κύριοι ένορκοι, αθώος ο κατηγορούμενος ΓΙΜ. Στην πραγματικότητα είναι ένας μάρτυρας, ένας σταυροφόρος. Βαθιά παρεξηγημένος, κάποιος του οποίου η εκλεκτική συγγένεια με τα μεγάλα πνεύματα ποτέ δεν αναγνωρίστηκε-γιατί βέβαια, απλώς δεν έκανε τα τηλεφωνηματα που έπρεπε, τόσο λίγο τον ένοιαζε.<BR/><BR/>I don't think so, man.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2798487558840580197.post-34031392801112365072008-08-16T17:39:00.000+03:002008-08-16T17:39:00.000+03:00Λόγω σούρας (τι άλλο;) έχουμε υποπέσει σε ένια λαθ...Λόγω σούρας (τι άλλο;) έχουμε υποπέσει σε ένια λαθάκια. Ήτοι, όπου "ή μη μόνον" διάβαζε "ει μη μόνον", όπου "εν παρανθέσει" διάβαζε "εν παρενθέσει", και, τέλος, όπου "βόκτας" (!!!) διάβαζε, βεβαίως, "βότκας".George-Icaros Babassakishttps://www.blogger.com/profile/11836924470625350541noreply@blogger.com